پس از واگذاری آشپزی قطارهای ایرانی به شرکت اتریشی و شایع شدن این گونه قراردادهای پسابرجامی ، سوالی که ایجاد می شود این است که چرا بعضاً دولت قراردادهایی را با شرکت های خارجی منعقد میکند که از پس شرکتهای داخلی هم برمیآید؟! یا چرا توافقات یا قراردادهایی برای خرید (بهتر است بگوییم اجاره به شرط تملیک ۱۶ ساله) هواپیما، خودروسازی، فروش نفت و گاز و… منعقد میشود که غالب ریسک قراردادهای پسابرجامی را متوجه ایران کند تا آن حد که دولت برای محرمانه نگه داشتن آنها پافشاری میکند؟!

پاسخ سوال، در تمایل دولت به ایجاد وابستگی به برجام نهفته است؛ دولت نه تنها با خود برجام کشور را دچار تعهدات و محدودیت های طولانی مدت نموده است، بلکه تلاش میکند با کمیت و کیفیت قراردادهایی که تنظیم میکند، کاری نماید که نقض برجام، خسارات زیاد و سنگینی را بر کشور تحمیل نماید تا حدی که مسئولان فعلی و آتی کشور این قدر به برجام وابسته شوند که حاضر به نقض آن در هیچ شرایطی نباشند.

شاید برخی بگویند این تحلیل، خیلی بدبینانه است، اما مطمئناً دولتی که شعار هر توافقی بهتر از نرسیدن به توافق است را در مسیر مذاکرات داده است، میتواند معتقد باشد که حفظ برجام به هر قیمتی بهتر از بهم خوردن آن است، منطقی که همین الان هم در عملکرد دولتمردان شاهد آن هستیم، یعنی هرچقدر هم آمریکا به تعهداتش در برجام عمل نکند، بازهم دولتمردان ما برجام را عالی و حافظ منافع ایران جلوه میدهند، چرا که جز این باشد برجام در معرض خطر قرار میگیرد و مهمتر از آن، راه برجام های بعدی و نزدیکی بیشتر به آمریکا و غرب بسته خواهد شد.