آقای محراب قاسم خانی در انتقاد به اعتراض های بختیاری های غیور به بخش هایی از سریال “سرزمین کهن” مطلبی نوشته با این عنوان که “تهرانی ها بی غیرت ترین مردم ایران هستند  !” و در آن به صورت غیرمستقیم و به زبان تندِ طنز، اعتراضات اقوام ایرانی به اینگونه سریال ها را به تمسخر گرفته است، که به نظر حقیر این اعتراض تاحدود زیادی وارد نیست، در واقع اگر در یک سریال که فضای فیلمش در یک استان خاص دنبال می شود، در کنار شخصیت های مختلفی که در همان قوم به تصویر درمی آیند و در کنار شخصیت های مثبت آن کار، برخی از شخصیت ها نیز خلافکار، خائن یا دیوانه باشند کسی ایرادی وارد نکرده و نمی کند، لیکن ایراد آنجایی است که تعداد معدودی از شخصیت های یک قومیت خاص، در یک سریال یا فیلم نمایش داده می شوند و همه ی همین معدود پرسناژها با اختلالات اخلاقی یا شخصیتی، شخصیت پردازی شده باشند. به راستی اگر در یک فیلم که مثلاً تماماً در شمال و بین شمالی ها ضبط شده فقط دو شخصیت تهرانی تعبیه شده باشد که یکی فاسد و دیگری هم دیوانه طراحی شده باشد، ایشان به عنوان یک تهرانی غیور!، خوشحال می شوند؟!

 اتفاقاً برعکس نظر آقای قاسم خانی که گمان می کند بسیاری از شخصیت های مجرم، خائن یا دیوانه ی سریال های ضبط شده در تهران به صورت تصادفی از قومیت های خاص انتخاب می شوند، حقیر نظر دیگری دارم، این که در بسیاری از سریال هایی که فضای فیلم تهران و اکثریت شخصیت ها هم تهرانی هستند، همه ی گداها و فالگیرها با لهجه ی شیرازی می گویند “فالِت بیگیرُم” و یا بیشتر دیوانه ها و خدمتکارها با لهجه های شمالی یا آذری صحبت می کنند، یک مسئله ی تصادفی نیست، برادر تهرانی من! شما که مشغول مظلوم نمایی برای هنرمندان تهرانی و ارائه ی شخصیت بی ظرفیت از سایر اقوام هستی آیا گمان نمی کنی این اعتراضات ریشه در کجا دارد؟ این که برخی از بی هنران به ظاهر هنرمند برای هر قومیتی یک صفت زشت مصطلح کردند و برای شان جک و لطیفه ساختند تا مردم را بخندانند، یک مسئله ی غیر قابل کتمان است، این حساسیت که قومیت ها نسبت به عزت و غیرت خویش دارند، همینطوری بی جهت ایجاد نشده است و در حالی که یقیناً نمی خواهم تهرانی های عزیز را محکوم و یا اعتراضات اقوام دیگر را توجیه نمایم، ولی اجازه می خواهم بگویم که آن دسته از تهرانی ها یا اقوام دیگری که به سایر قومیت ها توهین می کنند و این مسئله را وسیله ای برای تفریح خود، یا تحقیر سایر اقوام قرار داده اند، در بروز این وضعیت مقصرند و به راستی اگر چنین نبود، سال های دور استاد شهریار اینچنین نسبت به آن دسته از تهرانی ها موضع تند نمی گرفت.