به عنوان کسی که سالها در حوزه مطالبه گری صنفی کارکنان وزارت تعاون کار و رفاه اجتماعی فعال بودم و به عنوان یکی از منتخبین همکاران کشور کنشگری داشتم و در فضای مجازی و به صورت اداری و در جلسات حضوری با مسئولان ستادی و شخص وزیر محترم، مطالبات همکاران کشور را پیگیری می کردم امروز با یک واقعه بی سابقه مواجه شدم که البته برایم قابل پیش بینی بود.

امروز همکاران ستادی یک تجمع مطالبه گرانه در وزارتخانه برگزار کردند در حالی که در تمام این سالها هرگز نتوانستیم یک نفر از این دوستان را پای مطالبه گری های خود بیاوریم که دست کم از زحمات ما در پیگیری های حضوری در وزارتخانه کاسته شود و البته این مسئله طبیعی بود حداقل تا زمانی که همکاران عزیز ستادی در توزیع منابع به صورت ویژه و خاص دیده می شدند.

اما رویکرد آقای عبدالملکی در توزیع همین منابع محدود وزارتخانه عدالت گرایانه بود و تلاش کرد تا همین منابع موجود را در ستاد متمرکز ننماید و این باعث شد کارکنان اجرایی در استانها بیش از همه این سالها مورد حمایت قرار بگیرند و رضایتشان بیش از گذشته جلب گردد و از این جهت اعتراض همکاران ستاد قابل پیش بینی بود خصوصا که نظر اصولی آقای عبدالملکی در ممنوعیت استفاده از منابع و امکانات شرکتها و صندوقها در ستاد هم شاید بر این اعتراضات می افزود.

نکته دیگر این که برگزاری تجمع اعتراضی دقیقا در زمانی که وزیر تحت شدیدترین فشارهای بیرونی قرار داشت چه از لحاظ این که به فشارهای بیرونی کمک میکند و چه از این نظر که وزیر را برای عدول از رویکرد عدالت جویانه فعلی تحت فشار قرار میدهد هم قابل تأمل است به نحوی که فرضیه همراهی و هماهنگی دو جریان معترض داخلی و بیرونی را به شدت تقویت می کند.

در پایان آرزو میکنم اصلاح نظام پرداخت غیرعادلانه موجود با توجه به دستور جناب رئیس جمهور هرچه سریعتر نهایی و اجرایی گردد و بخشی از مشکلات معیشتی کارکنان این وزارتخانه با رفع تبعیض موجود بین دستگاه ها مرتفع گردد و آرزو میکنم جناب آقای عبدالملکی در ادامه راهی که در ابعاد مختلف تحولگرایانه است همچنان موفق باشند.

پی نوشت این که در شرایطی که وزیر تحت شدیدترین فشارهاست و در حالی که بنده حقوق و مزایای خود را همراه با کارکنان ستادی دریافت می کنم شاید مصلحت و منفعت شخصی اقتضا میکرد در این مسئله ورود نکنم لیکن هیچ مصلحتی را بهتر از انصاف و وجدان نمیدانم.